Bóg dopędzi, Ofiarowanie Pańskie, Rozpoczyna się droga wielkopostna, Porządek Mszy św., Ogłoszenia Duszpasterskie

Bóg dopędzi

Choćby człowiek otoczył się murem
I zatrzasnął Bogu drzwi. On będzie wzmagał pukanie, będzie się dobijał. Jeżeli człowiek ucieknie, Bóg będzie szukał i – znajdzie…
Bez wymówek otworzy ramiona i będzie go niósł do końca.
Dziś wiele mówimy, a raczej wołamy ratunku; chcemy ratować zranionego współczesnego człowieka. Bo pokaleczony jest świat, tyle łez, tyle krwi, każdy z nas ma otwarte lub zabliźnione rany i tęskni za leczącym dotykiem Boga.
Każdy nosi w sobie niedoceniony i niewykorzystany przez nas dar miłości Chrystusa. Przyjmijmy ten dar, uchwyćmy ręką Jezusa i pozwólmy, by pochylił się nad nami. Pozwólmy Mu, aby już teraz wywyższył nas swą mocą ukrytą w Eucharystii.

Wymowny obrzęd posypania popiołem rozpoczyna święty czas Wielkiego Postu. Liturgia tego okresu wzywa ponownie wierzących do gruntownego nawrócenia i zaufania Bożemu miłosierdziu. Podczas Wielkiego Postu przygotowujemy się do ponownego przeżywania Tajemnicy Paschalnej, która oświeca nadzieją całe nasze istnienie, nawet jego najbardziej złożone i bolesne wymiary.

Wielki Tydzień przez wymowne obrzędy Triduum Paschalnego na nowo przybliży nam tajemnicę zbawienia. Zechciejmy z ufnością rozpocząć wielkopostną drogę, ożywieni wzmożoną modlitwą, pokutą i wrażliwością na potrzebujących.

Wielki Post trwa sześć tygodni, ukazując krok po kroku prawa wzrostu wewnętrznego. Jest okresem namysłu nad sprawami ducha, czasem rekolekcji, zadumy nad sobą i bliźnimi, żalu za grzechy, zadośćuczynienia, sakramentu pokuty, przebaczenia i pojednania. Prawdziwy dar, który podoba się Bogu, jest darem oczyszczonego serca.

Ofiarowanie Pańskie

W Starym Testamencie istniało prawo, które mówiło, że pierwociny należą się Bogu. Dniem przedstawienia pierworodnego w świątyni był czterdziesty dzień po jego urodzeniu. Święto Ofiarowania Pańskiego czyli przedstawienia Pana w świątyni, nawiązuje do tej tradycji i sięga pierwszych wieków chrześcijaństwa.

Czytania liturgiczne tego dnia na pierwsze miejsce wysuwają Chrystusa wkraczającego do świątyni. W świetle proroctwa Malachiasza pierwsze przybycie Mesjasza do świątyni oznacza objęcie przez Niego obowiązków kapłańskich i odnowienie sprawowanej tam służby Bożej. Ma On odnowić zerwane mosty między grzeszną ludzkością a Bogiem. Ma także dokonać oczyszczenia człowieka ze zła. Czytana również fragment Listu do Hebrajczyków poświęcony jest pośrednictwu Chrystusa Najwyższego Kapłana, który przez własne cierpienie zbawia tych, z którymi łączy Go braterstwo człowieczeństwa.

Symeon i Anna – to przykład ludzi wyczekujących Mesjasza przez posłuszeństwo w całym życiu Duchowi Świętemu, do późnej starości. Nagrodą dla nich jest radość oglądania Chrystusa , doczekanie tego, który jest pociechą, wyzwoleniem i chwałą swojego ludu. Ci, którzy Go spotkali pierwsi, zaraz głoszą Go wszystkim oczekującym jako światło oświecające pogan i zbawienie przygotowane dla wszystkich narodów.

Poświęcenie świec konkretyzuje treść dzisiejszego święta. Zapalona świeca to symbol Chrystusa. Liturgia, uświęcając życie chrześcijańskie, używa zawsze symbolu płonącej świecy. W czasie chrztu celebrans wypowiada słowa: „Przyjmijcie światło Chrystusa”. Członkowie rodziny od płonącej świecy paschalnej stojącej przy chrzcielnicy zapalają świecę dla swojego dziecka. Paschał oznacza Chrystusa – światłość świata. Chrystus oświecił nas podczas chrztu swoją światłością, dlatego winniśmy postępować, jak przystało na dzieci światłości. To było nasze pierwsze oświecenie, pierwsze spotkanie z Chrystusem.

Przy pierwszej Komunii św. dano nam znowu płonącą świecę; już świadomie odnowiliśmy przyrzeczenia chrzcielne. W sakramencie małżeństwa lub kapłaństwa znowu Kościół dał nam do ręki świecę, by blask światła Chrystusowego oświetlił nowe drogi naszego życia i powołania.
I wreszcie świecę pobłogosławioną w uroczystość Matki Boskiej Gromnicznej daje się do ręki konającemu, aby była znakiem jego wiary i zapowiedzią jasności wiecznej. Świeca ta oznacza Chrystusa. U kresu naszego życia Pan wyjdzie na nasze spotkanie.

Płonąca świeca spalając się niszczeje. Życie z Bogiem i według Jego woli nie zawsze jest łatwe, często wymaga ofiar i wyrzeczeń, często nawet kosztuje. Kto jednak zwyciężył, temu w ostatniej godzinie można podać gromnicę, mówiąc jak przy chrzcie: „Przyjmij światło Chrystusa”. W tym świetle gromnica jest znakiem zwycięstwa w nas Chrystusa. Po śmierci chrześcijanina w świetle światła Chrystusa można się z ufnością modlić: „A światłość wiekuista niechaj mu świeci”.

Jezusa Mesjasza wnosi do świątyni Jego Matka Maryja, aby Go niejako przedstawić Ojcu Niebieskiemu. Teologia i pobożność Ludu to potwierdza, że Matka Najświętsza jest najczęściej tą pierwszą, która wnosi Jezusa Chrystusa w nasze osobiste życie. Maryja jest także nazywana Matką Kościoła dlatego, że przez wiarę i miłość pomaga wiernym uobecniać Chrystusa w sercach ludzi, uwrażliwiać ich samych, że są przecież Kościołem. Dlatego liturgia tego święta łączy ze sobą dwa momenty: chrystologiczny i mariologiczny.

Rozpoczyna się droga wielkopostna

Posypując głowy popiołem, celebrans zwraca się do każdego z wiernych z wezwaniem: „Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Słowa te mówią o „powrocie”; powrocie do stanu prochu. Mówią o konieczności śmierci i zachęcają nas, byśmy nie zapominali, że na tym świecie jesteśmy tymczasowo.

Słowa te i obraz prochu uświadamiają nam równocześnie prawdę stworzenia i nawiązują do bogactwa wymiaru kosmicznego, do którego należy ludzkie stworzenie. Wielki Post przypomina dzieło zbawienia, by człowiek uświadomił sobie fakt, że śmierć, rzeczywistość, z którą stale obcuje, nie jest prawdą pierwotną. Na początku bowiem jej nie było, ale jako smutna konsekwencja grzechu „weszła na świat przez zawiść diabła” /Mdr2,24/ i stała się wspólnym dziedzictwem wszystkich ludzi.

Słowa te skierowane są najpierw do człowieka, którego Bóg stworzył na swój obraz i umieścił w centrum wszechświata. Przypominając mu, że musi umrzeć, Bóg nie niszczy pierwotnego zamysłu, co więcej, potwierdza go i w sposób szczególny przywraca po upadku spowodowanym przez grzech pierworodny. To potwierdzenie przyszło wraz z Chrystusem, który dobrowolnie przyjął na siebie brzemię grzechu i zechciał przejść przez śmierć. W ten sposób świat stał się widownią Jego męki i zbawczej śmierci.

Środą Popielcową rozpoczniemy czas czterdziestodniowej pokuty. Jest to czas nawrócenia, pojednania z Bogiem i ludźmi. Czas przygotowania do uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. Nie ma prawdziwej pokuty bez nawrócenia. Nie ma rzeczywistego nawrócenia bez pokuty. Choć minęły czasy, gdy pokuta chrześcijańska miała wymiar publiczny, to właśnie Środa Popielcowa przypomina, iż pokuta nie jest wyłącznie prywatną sprawą człowieka. Bo nie jest jego prywatną sprawą grzech. Każdy grzech, nawet ten uczyniony w największym ukryciu, jest raną zadaną całemu Kościołowi – Mistycznemu Ciału Jezusa Chrystusa. Choć wydawałoby się, że o popełnionym złu nikt nie wie, prócz Boga i grzesznika, to jednak cierpi cała wspólnota wierzących.

Chrześcijanin, stając w prawdzie, uznaje, że jest grzesznikiem, którego kocha bez ustanku miłosierny Bóg. Kocha tak bardzo, że dla grzesznych ludzi nie zawahał się w osobie Jezusa Chrystusa przyjść na ziemię, cierpieć, umrzeć, na krzyżu, a zmartwychwstając przywrócić nam nadzieję nieba. Uznanie uprzedzającej naszą miłość miłości Boga jest niezbędnym elementem chrześcijańskiej pokuty. To Boża miłość nadaje jej sens. Gdy podejmujemy wysiłek pokuty, działa w nas łaska Boża.

Czym jest pokuta ? Jest cnotą., jest postawą, którą przyjmuje człowiek uświadamiający sobie własną słabość i grzeszność. Uznanie własnej grzeszności leży u podstaw chrześcijańskiej pokuty. Nie wystarczy jednak samo stwierdzenie „Jestem zły, nieustannie popełniam grzechy”. Człowiek, który poprzestaje jedynie na uzmysłowieniu sobie własnej niedoskonałości, popada w zniechęcenie, traci sens życia, nie widzi dla siebie nadziei.

Rozpoznanie własnej grzeszności z równoczesnym uświadomieniem sobie ogromu miłosierdzia Bożego prowadzi człowieka do żalu. Nie ze strachu przed karą. żalu, spowodowanego świadomością dotychczasowego odrzucenia miłości. Z tym żalem związana jest decyzja , chęć natychmiastowego odwrócenia się od zła i zwrócenia się ku dobru, postanowienie radykalnej poprawy i zadośćuczynienia.

W Kościele w okresie Wielkiego Postu rozbrzmiewa wezwanie do nawrócenia. Ono dociera do nas, jednak dla każdego ma inne znaczenie, różny jest przecież stan ducha wierzących. Wielu potrzebuje wielkiego nawrócenia, radykalnej przemiany życia, najczęściej zerwania z grzechem ciężkim.

Wielki Post trwa sześć tygodni, ukazując krok po kroku prawa wzrostu wewnętrznego. Jest okresem namysłu nad sprawami ducha, czasem rekolekcji, zadumy nad sobą i bliźnimi, żalu za grzechy, zadośćuczynienia, sakramentu pokuty, przebaczenia i pojednania. Prawdziwy dar, który podoba się Bogu, jest darem oczyszczonego serca.

Porządek Mszy św.

1. V Niedziela Zwykła – 07.02.2010
sobota godz. 18:15 Rastatt, św. Bernarda, Engelstr. 6
niedziela godz 8:45 Pforzheim, św. Franciszka, Franziskusstr. 3
niedziela godz. 12:00 Karlsruhe, św. Franciszka, Rechts der Alb 28
niedziela godz. 15:00 Baden–Baden, Dreieichenkapelle, Rheinstr.64

2. VI Niedziela Zwykła – 14.02.2010
sobota godz. 18:15 Rastatt, św. Bernarda, Engelstr. 6
niedziela godz. 8:45 Pforzheim, św. Franciszka, Franziskusstr. 3
niedziela godz. 12:00 Karlsruhe, św. Franciszka, Rechts der Alb 28
niedziela godz. 15:00 Baden–Baden, Dreieichenkapelle, Rheinstr.64

3. I Niedziela Wielkiego Postu – 21.02.2005
sobota godz. 18:15 Rastatt, św. Bernarda, Engelstr. 6
niedziela godz. 8:45 Pforzheim, św. Franciszka, Franziskusstr. 3
niedziela godz. 12:00 Karlsruhe, św. Franciszka, Rechts der Alb 28
niedziela godz. 15:00 Baden–Baden, Dreieichenkapelle, Rheinstr.64

4.II Niedziela Wielkiego Postu – 28.02.2010
sobota godz. 18:15 Rastatt, św. Bernarda, Engelstr. 6
niedziela godz 8:45 Pforzheim, św. Franciszka, Franziskusstr. 3
niedziela godz. 12:00 Karlsruhe, św. Franciszka, Rechts der Alb 28
niedziela godz. 15:00 Baden–Baden, Dreieichenkapelle, Rheinstr.64

Ogłoszenia Duszpasterskie

1. Biuro parafialne czynne jest od poniedziałku do piątku w godzinach 10:00 – 12:00 oraz 15.00 – 18.00. W środy biuro jest nieczynne.

2. Biblioteka parafialna wraz z wideoteką otwarta jest w każdy poniedziałek – w godzinach od 17.00 – 19.00 w biurze PMK.

3. Zajęcia w Szkole Polskiej przy PMK odbędą się w następujące soboty lutego : 13.02. oraz 27.02.2010 r.

4. PMK urządza w sobotę –13.02.2010 zabawę karnawałową w sali przy kościele św. Bonifacego
Karlsruhe – Schillerstr.46 Zabawa trwać będzie od 17.00 – 24.00 a do tańca przygrywać będzie polski zespół. Serdecznie zapraszamy P.T. do udziału w naszej imprezie.

5. Nabożeństwa Drogi Krzyżowej w okresie Wielkiego Postu od prawione będą w następujące
środy: 24.02. ; 03.03.; 10.03.;17.03.; 24.03.2010 r.

6. Nasza Wspólnota Parafialna urządza w okresie Zielonych Świąt pielgrzymkę do następujących sanktuariów maryjnych : Lourdes, Fatima, Monserat i La Salette.

7. W dniach 13.03. oraz 14.03.2010 r. odbędą się w naszej Wspólnocie Parafialnej wybory do Rady Misyjnej. Prosimy o zgłaszanie kandydatów do Rady Misyjnej do biura PMK lub Komisji Wyborczej w skład której wchodzą: Bobińska Anna, Bujak Bożena, Jaworski Krzysztof oraz Kuźnik Andrzej.