1. Obowiązek nauczania i wychowania człowieka, w tym także młodego pokolenia, wynika z misji nauczycielskiej zleconej Kościołowi przez Chrystusa. „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody udzielając im chrztu….uczcie je zachowywać wszystko, co wam przekazałem” /Mt 28,19/. Kościół wypełniając mandat samego Chrystusa zakładał w ciągu swej historii szkoły różnego typu, od szkół parafialnych poczynając a na uniwersytetach kończąc. Wraz z powstaniem szkół publicznych i powszechnego obowiązku szkolnego, nauka religii znalazła się w ramach szkolnego nauczania, stając się jednym z przedmiotów szkolnych. Kościół troszczy się o obecność wartości religijnych i moralnych w dzisiejszym nauczaniu i wychowaniu. Każdy człowiek, nawet niewierzący, w swoich sądach zgodzi się z tym, że kształcenie religijne, poza funkcją formacyjną, moralną i światopoglądową, spełnia niesłychanie ważną funkcję intelektualną i ogólnokulturową. Religia więc odgrywała i odgrywa fundamentalną rolę w każdej kulturze. Ważną funkcję w tej dziedzinie spełnia placówka duszpasterska –parafia czy też misja.

2. Od początku lat osiemdziesiątych wzrasta liczba katolików w Niemczech potrzebujących duszpasterstwa w języku polskim. Wraz z Misjami powstają szkoły parafialne, których zakres nauczania ogranicza się zwykle do religii, nauki języka, historii, geografii. Szkoły sobotnie lub niedzielne nie zastępują tylko uzupełniają nauczanie szkół miejscowych. Również w Karlsruhe zaistniała w tym czasie dzięki napływowi ludzi z Polski potrzeba utworzenia nowej placówki duszpasterskiej.

Dzięki staraniom ówczesnego Rektora ks. dra Franciszka Mrowca powstała na terenie Karlsruhe PMK. Dnia 16.01.1990 r. przybył do Karlsruhe z Frankfurtu/M ks. Kazimierz Kosicki, który objął obowiązki duszpasterskie w nowoutworzonej placówce Od samego początku prowadzona była regularnie katecheza przygotowująca dzieci do I. Komunii św. oraz młodzież do Sakramentu Dojrzałości Chrześcijańskiej. 16.01.1992 r. ks. abp Szczepan Wesoły udzielił naszej młodzieży w liczbie 50 osób Sakramentu Bierzmowania. Odtąd z Radą Duszpasterską zaczęliśmy się zastanawiać na potrzebą powołania do życia Szkoły Polskiej przy PMK. Na spotkaniu Rady Duszpasterskiej w dniu 15.05.1992 r. poruszono ten problem. Wyłoniono tymczasowy Komitet Rodzicielski w składzie: Ewa Binar, Danuta Rutkowska, Juliusz Andrearczyk oraz Duszpasterz. W kolejne niedziele: 24.05 – 31.05. – 7.06.1992 r. zainicjowaliśmy nabór do Szkoły Polskiej bezpośrednio po Mszach św., który przyniósł nadspodziewane owoce. W wyniku intensywnej pracy grupy roboczej zdołano na przestrzeni kilku tygodni zwerbować około 80 dzieci i młodzieży, którzy zadeklarowali swój udział w zajęciach szkolnych. Ponadto spontanicznie zgłaszali się również kompetentni nauczyciele gotowi podjąć się pracy w Szkole Parafialnej.

Na wniosek grupy roboczej odbyło się 15.06.1992 r. spotkanie rodziców z przyszłymi nauczycielami w sali parafialnej przy kościele św. Marcina w Karlsruhe. Na tym spotkaniu omówiono sprawy organizacyjne i dydaktyczne związane z działalnością naszej Szkoły. Wysunięto też propozycję wystąpienia z odpowiednim pismem do Wydziału Konsularnego w Kolonii /04.07.1992 r./ o afiliowanie Szkoły Polskiej w Karlsruhe do istniejącej przy Konsulacie w Kolonii. Pismem z dnia 07.08.1992 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej /Departament Współpracy z Zagranicą/ wyraziło zgodę na naszą prośbę.

Ponadto wystąpiliśmy z prośbą do Gimnazjum Katolickiego św. Dominika w Karlsruhe, Moltkestr.7 o udostępnienie nam sal wykładowych do nauczania języka polskiego. Wydział Oświaty przy Arcybiskupiej Kurii we Freiburgu zaakceptował naszą prośbę. Dzięki temu mogliśmy już w roku szkolnym 1992/93 zainaugurować działalność Szkoły Polskiej w Karlsruhe. Od samego początku zostaliśmy również przez Kurię Arcybiskupią ubezpieczeni na tych samych zasadach jak dzieci chodzące do niemieckiej szkoły.

Po załatwieniu wszelkich formalności związanych z uruchomieniem naszej placówki dydaktycznej mogliśmy 12.09.1992 r. o godz.8.00 rozpocząć naukę przedmiotów ojczystych w Szkole Polskiej. Zajęcia odbywały się dwa razy w miesiącu w wolne soboty w czterech grupach. Pionierami naszej placówki byli następujący nauczyciele:
inż. Andrearczyk Juliusz – biologia, zajęcia praktyczne z języka polskiego
Elżbieta Bajuk – geografia
Ewa Maria Binar – język polski
ks.dr Kazimierz Kosicki – religia
mgr inż. Anna Lisiak – Piekarz – nauczanie początkowe
mgr Barbara Matacz – choreografia
mgr inż. Ewa Swiniańska – matematyka

Już w II. roku nauczania wprowadziliśmy dodatkowo grupę przedszkolaków, którą przez kilka lat prowadziła z powodzeniem p. Elżbieta Paździerska.

Z grona nauczycieli, którzy od samego początku pracowali w Szkole Polskiej pozostali jedynie: ks.Kosicki, p.Bajuk oraz p.Andrearczyk. Z biegiem lat pożegnaliśmy następujące osoby: p.Binar, Heinzler, Kozłowską,Piekarz, Piernicką i Swiniańską. W ostatnich latach dołączyły do nas panie: Katarzyna Barton – historia; IwonaTernka – nauczanie początkowe; Mariola Stefańska-Sabadasz – religia; Lilla Szyra – Huber – język polski oraz matematyka; Beata Wasiak – przedszkole, Joanna Koszyk – nauczanie początkowe . W takim składzie prowadzimy zajęcia 2 razy w miesiącu w soboty po 5 godzin lekcyjnych.

Nadmienić należy, że nasza placówka jest instytucją samofinansującą się. Rodzice samorzutnie zadeklarowali się do płacenia czesnego w wysokości 20,-DM w skali miesięcznej za 1 dziecko, za drugie z tej samej rodziny płacili po 10,-DM, a trzecie korzystało z zajęć bezpłatnie. Po zmianie waluty podnieśliśmy czesne do 15,- € od 1. dziecka, za drugie 10;-€, natomiast trzecie korzysta bezpłatnie z zajęć .Rodzicom za finansowy wkład, za wysyłanie dzieci do Szkoły Polskiej oraz paniom: Annie Bobińskiej i Bożenie Bujak za sumienne i wiarygodne prowadzenie kasy szkolnej należą się słowa uznania i podzięki. Nie bez znaczenia była również pomoc finansowa ze strony Konsulatu w Monachium oraz Wspólnoty Polskiej w Warszawie , za którą Pani Konsul serdecznie dziękujemy.

3. Mamy nadzieję, że nasza placówka dydaktyczna, która postawiła sobie za cel:
a. pielęgnowanie, odświeżanie i pogłębianie wiedzy o kraju ojczystym, jego kulturze, historii, obyczajach, tradycji
b. umożliwienie nauki języka polskiego dla uczniów wracających do kraju
c. przygotowywanie uczniów do egzaminu z języka polskiego jako języka obcego w szkołach niemieckich będzie się dalej rozwijała i znajdzie pozytywny rezonans w naszej społeczności polonijnej. Życzyłbym sobie, by nasza instytucja stworzyła podwaliny pod przyszłą Szkołę polską na terenie Niemiec.

Ks. dr Kazimierz Kosicki