Nadzwyczajni szafarze Komunii św. to osoby świeckie, uprawnione do udzielania Komunii św. Najczęściej z posługą taką udają się do chorych, ale w razie potrzeby mogą udzielać Komunii św. w kościele – np. w czasie większych uroczystości w parafii lub Mszy św. niedzielnych. I tu nie chodzi o to, aby wyręczać księży w czasie Mszy św. czy wręcz ich zastąpić. Oni są nadzwyczajnymi szafarzami, czyli tymi, którzy pomagają.

Szafarzy mianuje biskup diecezji po specjalnym kursie przygotowawczym. Nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św., mogą być mężczyźni w wieku od 35 lat. Wymagana jest dojrzałość w wierze: „zdrowa pobożność eucharystyczna i intensywne życie sakramentalne, wzorowe życie moralne, aktywne uczestniczenie w życiu parafialnym, poważanie duchowieństwa i wiernych, sprawność fizyczna i psychiczna, otwarta i służebna postawa wobec drugich, serdeczność oraz łatwość nawiązywania kontaktów zwłaszcza z osobami chorymi i w podeszłym wieku”.

Dla poszerzenia własnej wiedzy (a i uniknięcia szkodliwych błędów we własnym myśleniu i postępowaniu) warto też wiedzieć, że:

1. Kim innym jest „szafarz Komunii św.” i „szafarz Eucharystii”. Szafarzem Eucharystii jest zawsze i wszędzie tylko biskup i prezbiter. Natomiast:

2. Kodeks Prawa Kanonicznego, ogłoszony przez naszego wielkiego Rodaka, św. Jana Pawła II, uczy nas, że są „zwyczajni szafarze Komunii św.” a nimi są: biskup, prezbiter i diakon, oraz „nadzwyczajni szafarze”, a nimi są: alumni Seminariów na odpowiednim etapie formacji, oraz właśnie osoby specjalnie ustanowione do tej posługi. Dopuszcza też możliwość  udzielenia „jednorazowego pozwolenia” na pomoc w rozdawaniu Komunii św.

3. 2. Nie jest to posługa „nowoczesna” – znana była już w starożytnym Kościele, a jednym z najbardziej znanych szafarzy, jest św. Tarsycjusz, męczennik, do dziś patron ministantów.